Uitgeslapen, om een uur of acht nog even naar de Canyon gelopen. Zoals verwacht was deze er nog evenals de kalkoengieren die er langs vlogen. Het ochtendritueel doorlopen en om 9:00 uur reden we. We waren de camping nog niet af of Wilma zag rechts van de weg een stuk of vijf yellow bellied marmotten op de rotsblokken tussen de bomen zitten. En ik had links van de weg een kalkoen met een kloek van meer dan 10 kuikens om zich heen in het vizier. Marmotten hadden we al dus voor de kalkoen gegaan. Die kuikens kropen overal langs en tussendoor en kreeg ik dus niet met zijn allen op de foto. Het waren er in ieder geval veel.Voor Dutch John gestopt bij de Flaming Gorge Dam. Deze dam gelegen in de Green River is in 1958 gebouwd. Bij het visitorcentrum langs gegaan daar en ons voor een rondleiding in laten boeken. Rondleiding van ca 20 minuten. Eerst de veiligheidsprocedure doorlopen want je zal met je zakmesje die dam maar doorprikken. Alsof je ging vliegen, alle scherpe zaken mochten niet mee. Al het ijzerwerk in een bakje leggen door een poortje hen met ernaast een tot de tanden bewapende diender. Riem nog uit de broek want daar piepte de poort nog op en toen waren we gereed voor de Tour over de stuwdam. Samen met nog een Amerikaans echtpaar die net uit Yellowstone waren komen rijden werden we rondgeleid door een vriendelijk meisje van een jaar of 20. Bij de rondleiding werden we overladen met grote hoeveelheden. Veel beton, veel mensen heel veel water en wat nog meer zij. De Green River is een van de meest visrijke rivieren van Amerika. De forellen vissen ze er daar met z'n allen uit en ze zetten weer jonge forel erin terug. Er is geen vistrapje bij de dam. Maar in de rivier stroomopwaarts worden weer zalmen uitgezet. Dat Amerikanen graag op forel en zalm vissen begreep ik wel, vis terug zetten doen ze niet. De lift in de dam was kapot dus bleef de rondleiding beperkt tot het bovenste deel. Op een elektriciteitsmast zat een kalkoengier een aalscholver te imiteren. Hoewel ik het aantal vogels beperkt wil houden hier toch ook maar een foto van gemaakt. Over de 191 berg op berg af richting Rock Springs gereden en daar een bakkie koffie bij de Mac Donald gedaan. Ook even van de WiFi gebruik gemaakt en nog wat met Nadine gebabbeld. Vanaf Rock Springs tot Pinedale rijd je over ellenlange wegen door heuvelachtig leeg land. Wel hier en daar wat Pronghorns langs de weg. Na dit stuk van dik 150 km bij Pinedale een bruin bordje met camping met een pijl naar rechts gevolgd. Bruine bordje zijn goed, dat betekent een natuurcamping. Na twee mijl de zijweg te hebben gevolgd, onder een houten boog door en het asfalt hield op en we gingen verder over een wat wasbordachtige gravelweg. Na een paar honderd meter links weer een bord en een wat smallere gravelweg leidde ons verder tussen de bergen door. Na nog een mijl of wat troffen wij twee heren op Quads. Hen toch eens gevraagd hoever die camping nog was. Nog een paar mijl volgens een van hen en ze zouden wel voorrijden want we moesten een bepaalde splitsing niet missen. Onder escorte verder de weg werd er niet beter op. De breedte werd minder het gravel werd wat klei. De vlakke weg veranderende steeds meer in kuilen en bulten en weggestroomde delen. maar het ging nog steeds goed. Er was trouwens geen mogelijkheid om te keren dus we hielden moed. Na nog eens gestopt te zijn en de man ons wederom vertelde dat om de volgende berg de camping was en dat er soms wel grotere trailers stonden toch weer verder gegaan. In de 1e versnelling op de motor afremmend van steile hellingen af tot ik bij een splitsing kwam waar de weg helemaal beroerd begon te worden. Rotsblokken staken tientallen centimeters uit het wegdek. Volgens de beste man was dit het slechtste stukje en de camping lag nog steeds om de hoek. Ik verdenk de man ervan dat hij een familielid met een takelbedrijf heeft. Dit kon echt niet. Ik kon hier keren dus dat ook maar gedaan en de vijf mijl (8 km) weer teruggehobbeld naar Pinedale. We waren met dit avontuur wel een uurtje verder en hier en daar een klein schroefje lichter. Richting Jackson gereden daar zouden veel meer campings zijn. Na ongeveer 20 mijl om de Warren Bridge camping terecht gekomen, lag op 100 meter van de weg net even eenvoudiger. Mooi plekje langs de Green River (die rivier ligt hier overal) met een stukje wildernis waar ik zo al zeven Pronghorns telde plus een jong. Wilma deed het zonnescherm van de camper uit. Dat gaat elektrisch. Hij had al eerder wat kuren maar nu stopte hij er helemaal mee. Met zo'n scherm uit rijden, kan misschien fijn zijn voor een fietser naast je maar is toch geen optie. Bij de camphost langsgegaan, die beste man wilde wel even helpen. Bleek een zekering kapot, hij had alleen een zwaardere zekering 20 ipv 15 amp maar die knalde er ook gelijk uit. Het probleem zat kennelijk wat dieper. De camphost heeft voor ons naar El Monte gebeld. Ik was blij dat hij belde want ze snapte aan de andere kant van de lijn totaal niet waar ze zijn moesten. In het begin van de avond kwam er een monteur uit Jackson die het scherm wel naar binnen kreeg maar volgens hem was de motor kapot. We doen het de laatste 12 dagen wel zonder zonnescherm. Ik was overigens onbegrensd gelukkig dat ik die camping in the middle of no where niet had bereikt en daar met een kapot uitstaand zonnescherm had gestaan. Telefoonverkeer is hier nagenoeg nul en leg zo'n man maar eens uit waar je staat. Nog net voor zonsondergang een stukje naar de rivier gelopen. Op een paal aan de overkant van de rivier hebben twee visarenden hun nest. Wilden samen op de foto. Vanavond de cameraval weer geplaatst. Tot op heden is de opbrengst een konijn.
Alles bij elkaar vandaag weer een flink stukje gereden 220,8 mijl om precies te zijn. De rest van de week hoeven we geen 150 km meer te rijden.