Om half zes ging de wekker, ik was al wakker want vanmorgen stond de Angels Landing trail op het programma. Een wandeltocht naar de top van Angels landing een berg in het midden van het park. De weg erheen is redelijk steil omhoog en de laatste 800 meter gaat deze over randen waarbij je je aan een ketting vast moet houden om niet naar beneden te kieperen. Wanneer je last hebt van hoogtevrees zit je op deze tocht verkeerd. Een afstand van 8,7 km en je gaat 453 meter omhoog. Dat is het mooie bij die Amerikanen. Je wordt helemaal dood geïnformeerd. Oftewel: ' Long drop-offshore. Not for young children or anyone fearful of heights. Last section is a route along a steep, narrow ridge to the summit.' En ook nog dat je vooral geen stapje naar achteren moet doen wanneer je een foto maakt.
Ik paste wel in dit plaatje maar hoopte wel dat dit niet opa's laatste kunstje zou worden.
Ontbeten met een bakje Raisin Brans en met twee liter water in de rugzak en een paar bananen vanaf de camping naar de shuttlebus. Het werd net licht, de laatste vleermuizen vlogen nog rond. De eerste bus zou om 06:00 uur vertrekken. Stond netjes klaar, had net mijn voet op de treeplank toen ik gelukkig nog even naar links keek. Stonden daar een goede honderd Amerikanen strak in een rij met een blik in de ogen van " wat gaat hij nou doen". Netjes achterin de rij aangesloten en in de tweede shuttlebus die 10 minuten later aankwam paste ik nog net. Bij de zesde halte uit de shuttlebus. Ongeveer de halve bus ging voor deze wandeling de rest ging nog verder het park in om lekker door het water te banjeren. Het eerste stuk van de wandeling ging eenvoudig, het klimt wel wat maar gaat niet steil omhoog. Het pad is ook breed. De drukte viel op zich wel mee, er lopen er zat maar het verspreidt zich snel. Na een kilometertje beginnen de haarspeldbochten in het parcours en ga je steil omhoog. Gelukkig is de route in de schaduw van de berg. Dan loop je om een berg heen en ga je met nog een stuk of 8 haarspeldbochten nog steiler omhoog. Op het observationpoint aangekomen nog een aantal waarschuwingsborden en dan begint het echte werk. Het pad is er niet meer. Je klimt over en tussen de rotsen door verder naar boven. Wanneer het echt spannend wordt hangen er kettingen waar je je aan vast kan houden of omhoogtrekken. Er cirkelden drie kalkoengieren boven mijn hoofd. Ik heb eerlijk gezegd geen flauw idee waarom die beesten juist daar hun rondjes draaiden.
Het was best nog een heel eind waarbij ik mij bedacht dat naar beneden nog wel eens lastiger kon zijn dan naar boven. Tussen rotsen, boomwortels, bomen, als je maar wat vast kon houden om niet naar beneden te kieperen. Dat dacht een jongedame ook toen ze ineens aan mijn kuitbeen hing. Eenmaal bovenop lekker zitten en over de hele vallei uitkijken. Wat foto's maken banaantje eten en lastig gevallen worden door razendsnelle Chipnucks die ook al aan zelfbediening deden. Na een kwartiertje weer terug naar beneden. Op sommige stukken zit je met je kont op de rotsen, hangend aan een ketting om weer een stukje naar beneden te komen. En dan komen een natuurlijk ook nog mensen tegemoet. Ik heb er wel een aantal gezien die echt doodsangsten uitstonden. Durfden geen kant meer op te kijken. Eenmaal weer op het pad blijkt het naar beneden wandelen toch een stuk minder vermoeiend als omhoog. Onderaan weer in een nagenoeg lege shuttlebus gestapt en terug naar de camping. De halte ligt bij het visitorcentrum. Het was nu echt druk geworden. De Efteling is er niets bij. Bij de shuttlebus stond nu een rij van een goede honderd meter te wachten. Om 11:00 uur was ik weer op ons plekje. Gedoucht en een stukje nachtrust ingehaald. Overdag is het hier te warm om veel te ondernemen. Wat gelezen en nog even naar het visitorcentrum geweest om van de WiFi gebruik te maken. Weer terug op de camping bleek het zonnescherm aan de camper niet naar buiten te willen, wel leuk dat zo'n ding elektrisch is maar wanneer hij het dan niet doet wordt het wel lastig. Na wat duwen en trekken deed hij het ineens weer waarna we nog wat welkome schaduw hadden. Om 19:00 uur zakt de zon achter de bergkam en begint het weer een beetje aangenamer te worden. De barbecue weer aangestoken. Voor ons is de hele dag een kolibrie al bezig zijn eten van wat grassprieten af te halen. En er kwamen net ook nog twee herten langs. Die kuieren op 5 meter langs je heen. Je mag ze niet voeren want wild moet wel wild blijven hier. Er steekt nu een lekker briesje op. Het scherm weer naar binnen gedraaid want de camper leek even van een bolzeil te zijn voorzien. De buurman steekt nu net zijn kampvuur aan, we hebben mazzel de rook gaat net langs ons heen. Daar kijken ze hier echt niet naar. Elkaar uitroken is hier een nationaal gebruik. De vleermuizen zijn er weer, de krekels gaan weer te keer en het koelt wat af, tijd voor een wijntje en een biertje, het leven is hier zo slecht nog niet. Morgen gaan we naar de Grand Canyon.