wilmagerrit-naar-yogibear.reismee.nl

Weer thuis

In Salt Lake City een uurtje later vertrokken. Het was er warmer dan normaal waardoor er 11 passagiers het vliegtuig moesten verlaten. Ik had al een visioen voor mij dat ik door het gangpad het vliegtuig uitgesleept zou worden met Wilma hangend aan de andere kant. Toen we aan boord zaten werd nog een keer omgeroepen dat nog één passagier voor $ 2000,= een dag later kon gaan vliegen. Ik vond het een redelijk voorstel, maar mijn huwelijk is mij net iets meer waard, dus braaf blijven zitten. Bij de start viel wel op dat het vliegtuig wat moeite had om hoogte te maken. Omdat er bergen rond Salt Lake City liggen is dit best wel wenselijk. maar het ging goed, we waren licht genoeg. Op Schiphol bleek wel hoe dat kwam. Al de koffers waren achtergebleven in Salt Lake City. Dit vertellen ze nadat je al een klein uurtje bij de bagageband staat. Waarbij nota bene ook nog wordt omgeroepen dat de koffers eraan komen maar dat ze wat vertraging hebben door personeelsgebrek. Uiteindelijk heeft een KLM mevrouw ons de onheilstijding gedaan. Voor ons niet zo erg maar voor de mensen die nog op doorreis waren heel vervelend. Bij de KLM balie wat gegevens achter gelaten en de koffers worden (als het goed is) van de week door TNT thuis afgeleverd. Op Schiphol stonden Jacques en Eline al die tijd te wachten om ons op te pikken. Na een uurtje dus met de auto naar Driebruggen en daar net op tijd om Tijn uit school te halen. Was fijn hem weer te zien. En in de loop van de middag kwam ook Nadine met Brent en Fenna.

Dit waren dan weer vier leuke weken. Een vrij nieuwe camper, maar ik zou zo'n ding zelf niet kopen. Het hangt allemaal toch wat campingkwaliteit achtig in elkaar. Af en toe toch wel een schroefje aan moeten draaien om te voorkomen dat de magnetron door de hut zou stuiteren. Ondanks dat een heel prettige manier om rond te toeren.

Voor de volgers, ik hoop dat jullie het leuk vonden om ons wat te volgen. Ik heb er speciaal opgelet niet te veel te babbelen over vogeltjes, maar dat misschien gecompenseerd met een gevleugeld fotootje extra.

Wij vonden de gegeven reacties altijd weer leuk om te lezen. Bij een volgende vakantie, als het tenminste iets meer is dan 14 dagen aan zee liggen, zal ik waarschijnlijk weer een weblog bijhouden.

Salt Lake city international AirPort

Was een rumoerig nachtje vanwege het verkeer op de wegen rondom.

Op de luchthaven werd ons $ 2000,- pp geboden om een dag later te vliegen. Zolang de prijs niet naar het miljoen gaat gaat Wilma er niet voor.

Comfort inn

Het pretpark met allerlei achtbanen sloot om 22:00 uur zijn deuren. Maar wat een kolere herrie van de Interstate de hele nacht. Het vrachtverkeer maakt dankbaar gebruik van de 'stille' uren. Een geluidschermpje heb ik hier nog nergens gezien. Vanmorgen de voor het laatst in het campertje ontbeten. De restanten koffie, rijst etc uitgedeeld op de camping. Een Amerikaanse militair, die naast ons stond, was er blij mee. De boel weer ingepakt, Wilma heeft het huisje nog even door een sopje gehaald. Ik had gisteravond de voorruit al schoongemaakt. Restte alleen nog even dumpen en tanken. Vervolgens via de Interstate nog 17 km naar de verhuurder. Waren om 10:30 na totaal 2185 mijl te hebben gereden, weer schadevrij op de plaats van vertrek. De verhuurder had de afgelopen weken nog geen kans gezien zijn kantoor wat schoon te maken. De opslag in de hoek was licht gegroeid. Hij bestelde voor ons een Yelow cab. Een Eritrees als taxi-chauffeur. Hem het adres voorgehouden en hij wist waar het was. Stelde gelijk de meter in op 25 dollar. De heenreis vanaf het hotel was 20 dollar. Hem dit toch maar even voorgehouden en dat 25 inclusief tip zou zijn. Je kan zo'n meter natuurlijk ook gewoon laten lopen, daar zijn ze voor gemaakt. In het hotel kregen we een kamer met uitzicht op de snelweg, met bijbehorend geluid. Wel van alle gemakken voorzien zoals een strijkplank en stoomstrijkijzer. Ik ga morgen weer glad gestreken het vliegtuig in. Vanmiddag eerst ingecheckt en een eind richting down town gelopen. De Jordan River een klein stukje richting downtown gevolgd. Stuitte daar nog op een KOA VIP camping was misschien toch beter geweest dan naast het pretpark. Ook al was de prijs van 82 dollar voor een nacht, wel een dingetje geweest. Ook hier langs de straten mannen en vrouwen die kennelijk een sociaal vangnet missen. Eind van de middag in een 'restaurant' nabij het hotel gegeten. Het restaurant was ons aanbevolen door een man die er net vertrok en een kwart Nederlander beweerde te zijn. Het bier en de wijn waren goed, voor de rest gaan we hier niet terug. Toch natuurlijk een vette fooi gegeven voor de vriendelijke bediening. Maar boeuf stroganoff op een bed van pasta, met een aardappel en sla ernaast. Het geheel overgoten met vet en zout, is wat ons betreft toch niet voor herhaling vatbaar. Vroeg nog of wij de rest in een doggybag mee wilden nemen. Dit aanbod afgeslagen. Het restaurant heette Zilla's. Wilma dacht eerst dat de naam Silly's was omdat er een aanzienlijk aantal mensen rondliepen, met een soort van beperking.

Lagoon R.V. Park & campground

Na een laatste rustige nacht, vanmorgen eerst eens langs de rivier gelopen of er nog ratelslangen lagen te zonnen. Pad is daar een paar meter breed dus je ziet ze als het goed is wel liggen voordat ze beginnen te happen. Maar helaas geen slang gezien. Boeltje weer gepakt en eerst naar Logan gereden. Was gelijk weer druk, best wel een stad met enorm brede wegen. Soms rare verkeerssituaties, mag je niet linksaf op een kruising, terwijl dat met gemak zou kunnen, maar moet je eerst oversteken, dan een u turn en dan rechtsaf. Hier zal de bandenboer vast wel een aandeel in hebben. De eerste camping/ rv park dat we op het oog hadden, leek meer op een woonwagenkamp en was tevens vol. Dus door naar de tweede en laatste optie. De camping moest wel dichtbij de camperverhuurder gelegen zijn. Wij zijn nu in Farmington beland, strak langs de Interstate 15, stijf tegen een pretpark aan en jawel ik heb zojuist de eerste locomotief al horen loeien. Het beloofd dus wel een cold turkey te worden zo. Wat dan weer wel is, dat deze ene camping meer kost dan de rest van de campings in de afgelopen week. Wat dat betreft zijn die Amerikanen toch wat vreemde jongens. Vandaag en morgenochtend de boel weer inpakken. Rondje door de achtbaan is niet helemaal ons ding. Je hoort hier constant gegil, dus zo leuk zal het niet zijn. Aan weerszijden hebben we nu buren op een metertje of drie, alles bij elkaar de perfecte camping om weer snel naar huis te gaan verlangen.

Logan canyon

Om half acht op, camera gecheckt. Geen beest langsgekomen wel twee filmpjes geschoten van een bewegende tak of zoiets. Klein rondje gelopen, ontbeten en weer verder gereisd. Eerst zijn we naar Paris gereden om te dumpen. Mooie dump met ernaast een wei waar nog een hertje liep. Nog een schuurtje met wat achterstallig onderhoud. Dat zie veel hier dat afgedankte gebouwen in alle rust tot stof staan weder te keren. Verder zuidwaarts gereden, langs Bear Lake, (te) druk toeristisch gebied, en bij Garden City, weer rechtsaf  over een pukkeltje heen. Nabij het hoogste punt, (ca. 2000 m)  aan de koffie gezeten. Rustig aan doorgehobbeld tussen de bergen door af en toe de auto's achter mij erlangs laten en een paar keer gestopt voor een foto. Rond 12 uur kwamen we al op de camping aan. Weer een mooi plekje ingenomen, geen firepit maar een vuurplaats omgeven met rotsblokken, dat werkt ook prima. Wilma is eerst weer een stukje gaan lezen en ik heb de omgeving wat verkend, kwam al snel op een trail terecht die de berg opging. Hier en daar een houten bord, waarvan 'e'en de rivertrail aangaf. Deze gevolgd, kwam boven de camping langs, maar geen pad naar beneden. Nog een flink stuk doorgelopen tot een volgende camping en daar kon ik wel aan de berg af. Op die camping eerst even aan de kraan gehangen, want ik had natuurlijk weer eens vergeten water mee te nemen. Over een volgend pad, langs dezelfde berg alleen wat lager weer teruggelopen en zo kwam ik toch weer op de camping terecht. Aan het eind van de middag met Wilma dit rondje ook gelopen, was een wandelingetje van een goed uur. Wij zaten net van ons vijf in de klok momentje te genieten toen een jongen langs het water voor ons zijn tentje opzette. Hij kwam toen hij klaar was naar ons toe om zich voor te stellen en te vertellen dat wij geen last van hem zouden hebben. Kort gezegd: een keurig opgevoedde jongen. Hij had archeologie gestudeerd in Engeland, maar was de Noordzee nooit overgestoken. Vanavond de barbecue nu echt voor de laatste keer aangestoken en de laatste twee stukken vlees lekker wel done geroosterd. De kolen in het kampvuurtje gedeponeerd en gelijk wat overbodig papier en karton verbrand. De barbecue met het restant kolen vervolgens geschonken aan Gerd, zo heette die Archeoloog. Hij was er blij mee, wilde er nog grif geld voor geven, dat toch maar afgeslagen. Stel je voor dat hij volgende week bij de Walmarkt komt en ziet dat deze barbecue nieuw in de doos 10 dollar kost. Gerd vroeg of ik al ratelslangen had gezien. Volgens hem stikte het ervan en lagen ze vooral in de vroege ochtend en tegen de avond op de River Trail. Fijn te weten, ik ben ze vandaag in ieder geval niet tegengekomen.    



@ Berthe
De schofthoogte van een bizon zal ongeveer 1.60m zijn. Deze zijn 'wild', maar soms. worden ze in een wei gehouden.

montpelier canyon

Montpelier Canyon

Gisteravond zowaar bereik met de simkaart die we hadden aangeschaft om hier ook telefoon en internet te hebben. Na een hoop codes ingevuld te hebben, kon er ineens met watsapp worden gebabbeld met de kinderen. Ook de reacties op het weblog konden we nu lezen. Een Wifi Hotspot maken was wat te hoog gegrepen, maar we hadden in ieder geval een paar berichtjes verstuurd om de kosten voor de simkaart ietsje dragelijker te maken.
Vannacht gescoord met de wildcamera. Een kat, vermoedelijk van de buren. Het spektakel blijft nog uit. Op ons gemakje deze plek weer verlaten en verder zuidwaarts richting Salt Lake City. We bleven vandaag langs dezelfde weg, de Hwy 89. Op de Salt River pas op 2289 meter een bakkie gedaan, mooi uitzichtpunt. Vandaag verder wat klimmen en dalen en paar herten gezien waarvan een dood langs de weg. Afwisseling van begroeide heuvels en rotsen in verschillende kleuren. In Afton WY getankt en gelijk 's werelds grootste boog van Elkgeweien op de foto gezet. In Jackson hebben ze wat dikkere bogen staan maar deze is kennelijk groter.  Na zo'n kilometer of 80 de Montpelier Canyon campground opgereden. Camping met een stuk of 18 plaatsen. We konden kiezen we waren de eerste. Het mooiste plekje van de camping met een stukje mooi groen gras, een firepit waarnaast het hout al klaarlag en een flesje limonade. Voor een kolibrie in de boom ernaast. Op de camping staan heel wat rozenstruiken het ruikt er dan ook lekker. Wij staan meer dan 100 meter van het toiletgebouwtje af. Wat wel mazzel is want die roken niet zo fris. Laten we zeggen dat red je niet met een paar rozenstruiken. Waren oude hokjes zonder schoorsteen waardoor de dampen lekker in en rond het hokje blijven hangen. Wederom blij dat we onze eigen voorzieningen aan boord hebben.  Op de camping bloemetjes, vlinders en vogeltjes. Wilma heeft haar missie de e-reader geheel uit te lezen weer opgepakt en ik heb wat rondgebanjerd. Er stroomt een beekje over de camping dat je via een paar paadjes door dicht struikgewas kan bereiken. Op een plek was een bever druk met het waterniveau te regelen. Was met flinke aspenstammen in de weer. Zo'n bever is verrekte sterk, die trekt gewoon een boomstam met takken en al van zo'n 10 cm doorsnede over het land het water in. De dam lag tussen dicht struikgewas met lange verhipte scherpe stekels waar je wel vanaf wil blijven. Bij een ander pad vlogen twee eenden weg en stonden sporen in de modder van een marterachtig beestje. De barbecue vanavond weer aangestoken en twee flinke lappen en een paar maïskolven mooi goudbruin afgeleverd. De kolen na afloop met een paar houtblokken in de firepit gemikt om de muggen een beetje weg te houden. Dat hielp maar een beetje waarna we het vuur verder vanuit de camper via een stevig stukje horrengaas hebben bewonderd.
De wildcamera vanavond langs de beek gezet, hoop dat het stromende water hem niet constant activeert. Ik hoop natuurlijk op een bever of de eigenaar van de kleinere sporen, misschien wel een otter.  Het bereik met de telefoon is als vanouds 0,0.

Thayne

Door het geluid van vogeltjes en een voorbijrazende vrachtauto gewekt. Een blauwe lucht zon!! Op de wildcamera alleen een in de verte passerende vrachtauto vastgelegd, kon niet zien of het een veewagen was. Vol goede moed het terrein weer verlaten. De kuilen en plassen zonder problemen weer gepasseerd. Vandaag rijden we naar Thayne, daar is een hele mooie camping in dezelfde prijscategorie. De reis ging aan de westzijde achter Grand Teton langs. De grote tetten waren een groot deel van de dag links, soms voor en heel soms rechts naast ons zichtbaar. We misten dank zij de zangkunsten van mijn neef, die door de camper schalde wel even de afslag naar de 32. Ik had de Tom Tom even niet gehoord. Waarschijnlijk omdat Gorden net uit zijn panty schoot. Een koffiestop gehouden langs de 20 bij Falls River. De rotsen hier bestaan uit basalt. Toen Gordon even stil zag ik op de Tom Tom dat die ons de andere kant op wees. Keren was daar niet zo'n fijne optie en de 33 is ook mooi. Alles bij elkaar een paar mijl omgereden in mooi landbouwgebied in Idaho. De wereld is hier heel groen, grote boerderijen enorme percelen graan en aardappels over de heuvels. Achter Grand Teton langs, eerst in Driggs boodschapjes gedaan. In de winkel hadden ze ook WiFi. De Jackson Hole Daily meegenomen. Hierin stond dat Yellowstone zijn drukste meimaand ooit meemaakte. Dat zou best wel eens kunnen kloppen, met name de Aziaten hebben het park ontdekt. Voor de laatste keer boodschapjes gedaan. Toch maar een stukje vlees voor de barbecue meegenomen. Was een flinke homp voor 8 dollar. Wilma heeft er zes flinke lappen van gesneden. Kunnen we drie dagen mee vooruit. Hoop alleen dat ik geen borstvorming oploop. Geheel hormonenvrij zal het misschien niet zijn, maar die brand ik er wel uit. Voor de zekerheid nog een klein sixpakje uit de walkinfridge meegenomen, zo houden we het Zwitserleven gevoel er tot de laatste dag in. Daarna nog een bergje over richting Alpine. Dat klonk gelukkig hoger dan het was. Veel hoger dan 2000 meter zijn we vandaag niet geweest. Tegen drieën op de Whitetail lane Recreation area gearriveerd. Een mooi plekje op een paar honderd meter van de weg langs de Salt River op een goede 1600 meter hoogte. Er was nog plek, we waren de eerste. De rest van de middag lezend en p(e)uzelend doorgebracht. De barbecue weer ontstoken en 2/6 van de gescoorde homp rund bereid. Volgens Wilma een soort entrecote, ik heb er een foto van gemaakt, zo kan Peter zijn oordeel geven. Het is een stukje Angus rund en het smaakt prima.

@Linda en Gerrit. Zwarte beren zijn er in verschillende kleuren, van lichtbruin tot zwart.
Oftewel black bears are often Brown, cinnamon, and/or blond in color.

@Gerrit Madison was niet besproken, De reserveerbare plaatsen zaten vol maar er zouden wel voldoende first come first served plaatsen zijn. De camping zou pas in het begin van de avond vollopen. En dat bleek nu niet het geval.

Redrock Road blm

De dag begon met een flauw zonnetje. We hadden gepland om naar de Madison campground. Aan de westkant van Yellowstone te gaan. Bij het visitorcentrum in Grant Village was ons verzekerd dat daar nog voldoende plaats was. Op de weg erheen kwam ons een koppeltje bizons tegemoet over de weg. Deze bizons waren al even onderweg want ze hadden een staart van een paar kilometer auto's achter zicht hangen.Ze liepen op hun dooie akkertje naar het volgende weitje, dat nog kilometers verderop lag. Ze liepen links en rechts langs de camper maar ze raken hem (gelukkig) niet aan. Wel een mooie gelegenheid om een paar foto's van deze knapen te maken want zo dichtbij kom je meestal niet. Na deze koppel nog twee stieren die solo op weg waren. Wij hadden echt geluk dat ze ons tegemoetkwamen en niet voor ons liepen. Bij een paar geysers gestopt. Blazend stoom pruttelend water, je went er gewoon aan. We reden langs de Gibbon rivier. Een Elk lag langs de oever zijn gras een beetje te herkauwen. Het dier had zo te zien niet-bindend de gaten dat zijn onschuldig gedrag gelijk minstens twee kilometer file tot gevolg had. Maar ook deze keer gelukkig weer van auto's die het park inkwamen. Bij Madison campground stond een bord 'Full' midden op de weg. Dit zegt meestal niet alles dus ons bij de receptie gemeld. Bleek de camping echt vol te zijn. Beetje balen maar ja, dan maar een dag eerder het park weer uit. Bij de westelijke ingang nog een: " We 've been there " foto gemaakt. Stond net een bus Aziaten op de foto te gaan. Dat ging wel even duren. Mijn camera op de daarvoor bedoelde paal geplaatst, de zelfontspanner op 12 seconden en gebarend met Wilma naar het bord gelopen. Ze sprongen allemaal opzij en wij konden samen op de foto.
Vlak na de uitgang kwamen we in West Yellowstone terecht. Een stadje in Western stijl met een Mac Donald die qua stijl wel met zijn tijd is meegegaan. Kopje koffie gedronken en een beetje WiFi gebruikt. Ging allemaal niet zo snel dus nog een ijsje, en daarna maar gestopt. De terugreis naar Salt Lake City is nu aangevangen. Zuidwaarts, de Red Rock Road BLM camping gevonden. Het feit dat hoe goedkoper de camping hoe mooier hij is gaat hiermee helemaal op. De weg naar de camping had wel een kleine uitdaging omdat er een stuk wegdek was weggespoeld. We kwamen er wel overheen en voor de terugweg heb ik alleen betere route gevonden. We staan hier tegen de bosrand op een veld vol bloemetjes. Er zijn geen voorzieningen, maar ja dat hebben we niet nodig want wij hebben alles bij ons. Vanmiddag zon, en soms een paar spetters. De barbecue voor de laatste keer opgestookt. De wildcamera weer opgehangen. Er liggen hier flinke bizonvlaaien in het gras dus wie weet komt er nog wat langs.